Doe, durf, probeer, verwonder, speel, deel en maak plezier!
Op 21 mei organiseerde Stichting Cultuurvijver de eerste Doedag 3D voor ICC’ers/ cultuurcontacten/ docenten met hart voor cultuureducatie.
Kunstenaars Wiepkje Spoelstra en Heleen Vlietstra, beiden werkzaam als onder andere vakdocent en cultuurcoach, zetten hun kennis in om een inspirerend speelveld te creëren, waarbinnen docenten allerhande technieken konden uitproberen, vragen stellen en ervaringen konden delen.
Ontstaan vanuit een specifieke wens van een docent in de Zuidplas, die tijdens een teamtraining aangaf vast te lopen bij opdrachten waarbij ze met gips moest werken. Want: hoe pak je zoiets aan?
“Dan haak ik al af!”
De Doedag
Wanneer Heleen en Wiepkje overleggen, plannen ze regelmatig een zogenaamde Doedag voor zichzelf in. Om kennis en ervaringen te delen, lessen voor te bereiden, dingen uit te proberen en daarbij ook om even lekker uit het hoofd te kunnen en te spelen. Zou dit niet ook een fijn speelveld voor docenten kunnen zijn waarbij ze samen op een laagdrempelige manier 3D technieken kunnen uitproberen? Omdat ze beiden vaak in de scholen en de klassen komen, zien ze ook de stress waar veel docenten onder lijden. De hoge werkdruk, haast en uitval; het eist zijn tol. Dan zit je niet te wachten op nog meer theoretische verhalen, maar is het belangrijk om weer even bij je gevoel te komen en als het even kan, te spelen en los te laten. Ruimte ervaren om te ontdekken en beleven met je zintuigen. Precies wat procesgericht werken beoogt.
Tijdens een CMK meting op de scholen werd het idee van een Doedag 3D gepeild en er bleek behoorlijk wat animo te zijn voor een dergelijke middag. Durven iets anders te doen dan het gebruikelijke (divers 3D materiaal zoals gips, takken etc.) blijkt voor velen lastig. Er werd door W & H vervolgens gebrainstormd hoe dit op grotere schaal praktisch en inhoudelijk verder vorm te geven, en ja dit gebeurde ook weer tijdens een eigen mini- Doedag. Heleen’s voet werd als test werd inpakt met gipsverband; onverwacht gevolg: een uurtje stilzitten en van de tuin genieten. Conclusie: dunnere lagen gebruiken. Wiepkje’s handen vouwden ondertussen een soort windvogel van ijzerdraad en huishoudfolie, wat restjes schuimrubber en ducttape in elkaar.
Een Speelruimte
Waar de cultuurcontacten van de scholen elkaar bij eerdere bijeenkomsten troffen in de trouwzaal van het gemeentehuis, werd nu gezocht naar een passende omgeving om het speelveld in te kunnen richten.
Dankzij de gastvrijheid van de ICC’ers en de directeur van obs Prins Willem Alexander, die zijn ruime aula beschikbaar stelde op locatie Goudmos, was de locatie ook geregeld.
Hoofd uit handen aan
Procesgericht werken vraagt ruimte voor eigen onderzoek. Deze ruimte maken voor de leerlingen vereist naar onze mening eerst zélf deze ruimte voelen. En dat komt pas als je jezelf kan toestaan om je even te verliezen in het ervaren van je zintuigen. Bij het kneden van warmrode terracotta klei hoor ik docenten tevreden zeggen: “Wat een heerlijke klei is dit!” Een ander zit bij de boom aan de Takkentafel en merkt op ‘tot rust te komen’ terwijl hij de twijgen buigt en omwindt met stof en gezellig wat kletst met collega’s van andere scholen.
Ontroering voel ik bij het zien van de foto’s die mijn collega Wiepkje maakte tijdens deze middag. Ik zie mensen die met aandacht hun object vormgeven, blijdschap, ontspanning. Als ik ze aan mijn partner laat zien zegt hij treffend; “Het lijken wel kinderen!”
Homo Ludens
De winst die je haalt uit het samenvoegen van ‘spelen’ en werk , wordt ook benoemd op de site van de Rijksoverheid. Het sluit aan bij wat wij vaak tegenkomen op scholen: docenten die niet meer durven te spelen, risico nemen, uitproberen. Voornamelijk in hun hoofd vastzitten.
